Chamados tamén gravados rupestres ou insculturas,  esténdense por toda a Idade de Bronce (1800 - 600a.C.). 

Situados preto dos grandes cursos de auga e do mar, encima de pequenas rocas e nos vales fluviais, a maior concentración témola na zona costeira da provincia de Pontevedra (curso baixo do río Lérez e nas marxes das rías de Marín e de Vigo).

As tipoloxías son diversas: desde os máis simples buracos (cazoletas), pasando por combinacións circulares, espirais, armas, ata animais (Cérvidos, cabalos, serpes) e representación humana. Menos frecuentes serían os labirintos, as esvásticas, os ídolos e os zigzag.

Non se sabe con exactitude cal podería ser a súa finalidade, aínda que son moitas as especulacións: maxia, relixión, ritos propiciatorios para a caza...

O Concello de Marín conta cunha densidade moi alta de petróglifos, repartidos en doce estacións (=concentración de gravados) compostas á súa vez por trinta e catro grupos ou pedras gravadas, localizadas fundamentalmente nas parroquias de Mogor e San Xulián.

Ademais dos coñecidos e afamados petróglifos de Mogor obxecto de estudo  de numerosos investigadores a nivel mundial, temos gravados en Cachada Grande, Carballás, Champás, Chan dá Lagoa, Cadro, e Pornedo (na parroquia de San Xulián de Marín), e en Godalleira e Sete Espadas (na parroquia de San Xurxo de Mogor).  O seu estado de conservación, en xeral, e a pesar de ser declarados monumentos histórico artísticos, non é o adecuado, pero tiveron mellor sorte que outros que desapareceron como os da Teixugueira, os da Laxe, a Pedra dúas Namorados ou o gravado dun cérvido ao que lle puxo fin ao viario de praias.

E non nos esquezamos dos "petróglifos" contemporáneos que temos no Concello, os de Pepito Meijón, personaxe que encheu con graburas infinidade de pedras, muros, pontes, casas,  e outros lugares, con motivos en grao sumo inverosímil, que tamén forman parte do noso patrimonio e dos que sería tamén interesante facer unha catalogación.